'.........ഫ്ലാറ്റില് ചെന്നിട്ട് സൂരജ് ഫിഷ്‌ടാങ്ക് അടിച്ചു പൊട്ടിച്ചു.
ആകെയുണ്ടായിരുന്ന ഏഴു മല്സ്യങ്ങളും നിലത്തുകിടന്നു പിടഞ്ഞു. അവ പൂര്ണമായും
നിശ്ചലമായപ്പോള് സൂരജ് പറഞു: 'ഭൂമിയില് പലയിടത്തും സമുദ്രങ്ങളുണ്ട്. അതിനാല
കണ്ണാടിക്കടലുകളുടെ ആവശ്യമില്ല....... '
(കെ.എ. സെബാസ്റ്റ്യന്റെ 'കാണാതെ പോയ വസ്തുക്കള് .......' എന്ന കഥയില് നിന്ന്‌.)
ഒരു കഥയും ഒറ്റക്കല് ശില്പ്പമല്ല . കെ. എ .സെബാസ്റ്റ്യന്റെ കഥകള് വായിക്കുമ്പോള് അങ്ങനെയും തോന്നാം .കാഥികന്റെ പണിപ്പുരയില് നിന്നല്ല കഥകള് രൂപം കൊള്ളുന്നതെന്നും തോന്നാം. പലതിന്റെയും പ്രതിനിധാനങ്ങളെ എഴുത്തില് പിടിച്ചിടുന്നു. അവ കലരുന്നു. കഥ രൂപം കൊള്ളുന്നു. അടയാത്ത അടരുകളില് കഥയുടെ പര്യവേഷണങ്ങള് തുടരുന്നു. കഥയെഴുത്ത്തില് സംവൃതവും ചലനാത്മകവുമായ പ്രക്രിയ നടക്കുന്നു. ചില ഉള്ക്കാഴ്ചകള് കഥകളിലേക്ക് പരിക്രമണം ചെയ്യുന്നു. ഒരേ അനുഭവത്തിന്റെ യാഥാര്ത്ഥ്യവും (Real ) അഭാവവും (Lack) കഥയില് (Louis Althusser ന്റെ Lackഉം Jacques Lacan-ന്റെ Real ഉം മറ്റൊരു രീത്യില് ഓര്മ്മിച്ചുകൊണ്ട് ) ചുറ്റിത്തിരിയുന്നു. എഴുത്തില് വൈരുധ്യങ്ങളുണ്ട് .നാനാര്ത്ഥമുണ്ട്. ഈ നാനാര്ത്ഥം പുറത്തുകൊണ്ടുവരാനുള്ള ശ്രമം കഥയില് സവിശേഷമായിരിക്കുന്നു. കഥാപാത്രങ്ങളുടെ പ്രതീതികളില് നിന്നു പുറപ്പെട്ട് അബോധഘടനകളിലേക്ക്‌ തുറന്നു തുറന്നു പോകുന്ന സഞ്ചാരമായി കഥകള് മാറുന്നു. അങ്ങനെ എഴുത്തുകാരനും വായനക്കാരനും കഥാപാത്രങ്ങളുമെല്ലാം ചേര്ന്ന് സ്ഥലകാലങ്ങളുടെ വ്യത്യസ്തമായ ആവാസവ്യവസ്ഥകള് സമകാലത്തിലെന്നു തോന്നിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്‌ കുത്തിവരചിടുന്നു. സമീപകാല മലയാളകഥയിലെ ഏറ്റവും മികച്ച സ്വരങ്ങളിലൊന്ന് കെ. എ. സെബാസ്റ്റ്യന്റെതാണെന്ന് ഞാന് കരുതുന്നു.
(കെ.എ. സെബാസ്റ്റ്യന്റെ 'കാണാതെ പോയ വസ്തുക്കള് .......' എന്ന കഥയില് നിന്ന്‌.)
ഒരു കഥയും ഒറ്റക്കല് ശില്പ്പമല്ല . കെ. എ .സെബാസ്റ്റ്യന്റെ കഥകള് വായിക്കുമ്പോള് അങ്ങനെയും തോന്നാം .കാഥികന്റെ പണിപ്പുരയില് നിന്നല്ല കഥകള് രൂപം കൊള്ളുന്നതെന്നും തോന്നാം. പലതിന്റെയും പ്രതിനിധാനങ്ങളെ എഴുത്തില് പിടിച്ചിടുന്നു. അവ കലരുന്നു. കഥ രൂപം കൊള്ളുന്നു. അടയാത്ത അടരുകളില് കഥയുടെ പര്യവേഷണങ്ങള് തുടരുന്നു. കഥയെഴുത്ത്തില് സംവൃതവും ചലനാത്മകവുമായ പ്രക്രിയ നടക്കുന്നു. ചില ഉള്ക്കാഴ്ചകള് കഥകളിലേക്ക് പരിക്രമണം ചെയ്യുന്നു. ഒരേ അനുഭവത്തിന്റെ യാഥാര്ത്ഥ്യവും (Real ) അഭാവവും (Lack) കഥയില് (Louis Althusser ന്റെ Lackഉം Jacques Lacan-ന്റെ Real ഉം മറ്റൊരു രീത്യില് ഓര്മ്മിച്ചുകൊണ്ട് ) ചുറ്റിത്തിരിയുന്നു. എഴുത്തില് വൈരുധ്യങ്ങളുണ്ട് .നാനാര്ത്ഥമുണ്ട്. ഈ നാനാര്ത്ഥം പുറത്തുകൊണ്ടുവരാനുള്ള ശ്രമം കഥയില് സവിശേഷമായിരിക്കുന്നു. കഥാപാത്രങ്ങളുടെ പ്രതീതികളില് നിന്നു പുറപ്പെട്ട് അബോധഘടനകളിലേക്ക്‌ തുറന്നു തുറന്നു പോകുന്ന സഞ്ചാരമായി കഥകള് മാറുന്നു. അങ്ങനെ എഴുത്തുകാരനും വായനക്കാരനും കഥാപാത്രങ്ങളുമെല്ലാം ചേര്ന്ന് സ്ഥലകാലങ്ങളുടെ വ്യത്യസ്തമായ ആവാസവ്യവസ്ഥകള് സമകാലത്തിലെന്നു തോന്നിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്‌ കുത്തിവരചിടുന്നു. സമീപകാല മലയാളകഥയിലെ ഏറ്റവും മികച്ച സ്വരങ്ങളിലൊന്ന് കെ. എ. സെബാസ്റ്റ്യന്റെതാണെന്ന് ഞാന് കരുതുന്നു.
